...og nú í kinemacolor

Halló.

Ég vil byrja á að biðjast afsökunar á hangsinu en nú er ég loks sestur niður til að skrifa um mynd.

Mér þykir myndin afar viðeigandi núna í ljósi þess sem dynur á þjóðinni. Ég er allavegana kominn með hundleið á öllu tali um vísitölur og kreppur, enda er mér skítsama. Þið gerið ykkur grein fyrir því að heimurinn snýst um annað og meira en peninga... er það ekki?

En jæja. Ég var semsagt kominn upp í rúm með popp og kók og upp í háls af jakkalökkum, hafði nýverið stolið mér fjöldanum öllum af höfundarréttarvörðu efni af netinu (enda í stríði við bónusvídeo, sambíóin og fleiri okrara)  og smellti wall-E í gang.

Um leið og myndin byrjar er maður aftur orðinn krakki. Grafíkin, "leikurinn", hljóðið, myndatakan.. framúrskarandi. Og ekki er handritið af verri endanum.

Myndmálið er allsráðandi enda er ekki sagt stakt orð fyrri helming myndarinnar. Litli rusla róbótinn Wall-E á myndina skuldlaust. Reyndar minnir hann mig svolítið á Ryks-Hugann hans Dodda, sem vinnur og vinnur á meðan húsbóndinn er úti... En það er önnur saga.

Wall-E kom út í Júlí 2008, var gerð af Disney/Pixar í leikstjórn Andrew Stanton. Andrew þessi hefur unnið við meira og minna allar tölvuteiknimyndir sem D/P hafa gert en hann leikstýrði t.d Leitinni að Nemó og Pöddulífi sem báðar tvær nutu gríðarlegra vinsælda hér fyrir nokkrum árum. 

Wall-E fjallar í stuttu máli um vélmenni sem skilið hefur verið eftir á jörðinni, eftir að mennirnir hafa stungið af, til að tína upp eftir okkur ruslið. Fjöldinn allur af þessum vélmennum voru eitt sinn starfandi en þegar við sögu er komið er hetjan okkar ein eftir.
Á þeim árum sem Wall-E hefur verið samviskusamlega að týna rusl hefur hann þróað með sér svolitla greind og forvitni ásamt því að eiga lítinn kakkalakka vin.

Leikar æsast svo þegar óvæntir gestir gera vart við sig en þið verðið að sjá myndina til að komast að því hvað það hefur í för með sér.

Wall-E er uppfull af húmor og æðislegum uppákomum og vélmennið sjálft finnst mér vera einn besti karakter sem sést hefur í teiknimynd. En undir öllu saman er að sjálfsögðu boðskapur sem í þetta skiptið (þótt ótrúlegt sé hjá Disney) er ekki sljepulegur og væminn heldur upplífgandi og skemmtilegur.

Ég held ég geti lofað því að það verði enginn svikinn yfir Wall-E.
Slökkvið nú á fréttatímunum og hendið viðskiptablaðinu. Takið því rólega og nýtið þessu æðislegu haustkvöld í eitthvað gáfulegra... Wall-E væri góð byrjun á því. 

Góðar Stundir. 

Jæja þá eru úrslit í keppninni ljós og ég vann ekkert í þetta skiptið. Ég væri svekktur ef myndirnar sem komust áfram væru ekki svona góðar.

Stuttmyndin Hux vann keppnina og hreppti þar með sæti á Short Film Corner á Cannes. Þeir áttu þetta alveg skilið enda frábær mynd sem vann. Reyndar voru vel flestar myndirnar í keppninni mjög fínar. 

Þetta var engu að síður mjög skemmtilegt. Gaman að fá að sjá myndina sína aftur í bíó.

Svo er bara að taka þetta að ári. 

	Hux fékk fyrstu verðlaun í stuttmyndasamkeppni
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Æon Flux er kannski ekki mynd sem prýðir marga topplista hjá kvikmyndaunnendum en ég ætla engu að síður að setja hana á minn.

Hvað er svosem ekki að líka við?
Dúndur kvenhetja í þröngum spandexgalla að lúskra á illmennum framtíðarinnar með tilheyrandi tæknibrellum og skemmtilegheitum.

Æon Flux kom út árið 2005 í leikstjórn Karyn Kusama (Girlfight) og skartaði ofurbombunni og óskarsverðlaunahafanum Charlize Theron í hlutverki uppreisnarhetjunnar Æon Flux.

Flux kom fyrst fyrir í teiknimyndum sem sýndar voru á MTV 1991 og voru þær sköpunarverk Peter Chung (sem ég veit lítið meira um).
Myndin á hinsvegar eitthvað lítið sameiginlegt með teiknimyndunum og var ýmsu breytt til að koma dömunni á hvíta tjaldið.

 Æon Flux gerist 400 árum eftir a› hræðilegur vírus hefur þurrkað meirihluta mannkyns út.

Eftirlifendur hafa komið sér fyrir í síðustu stórborginni... en þar er ekki allt með felldu.
Æon Flux er meðlimur andspyrnusamtaka sem grunar að eitthvað skuggalegt sé í gangi og berst á móti ríkisstjórn borgarinnar... í þröngum leðurdressum með sprengjur í háu hælunum, framtíðar handafótum og röntgen augum.

Það er eitthvað við þessa mynd sem gerir það að verkum að ég get horft aftur og aftur á hana.

Ekki er söguþráðurinn eða leikurinn úr gulli (þótt Frances McDormand og Pete Postlewaite bregði fyrir) en litirnir, lúkkið, tónlistin og myndatakan eru frábær.
Myndatökumaðurinn Stuart Dryburgh skilar þessum japanska/ameríska teiknimyndafílíng af sér á skemmtilegan hátt og myndin leikur við augun.

Mæli með Æon Flux fyrir alla þá sem vilja bara slaka á og horfa á mjúka og simmetríska mynd með fallegar línur. 

 Ég kveð þá að sinni með loforði um að það verði ekki jafn langt í næstu mynd.

-Maggi